Als directeur van het Nationale Toneel was ik eind jaren tachtig en begin negentig nauw betrokken bij de totstandkoming van het Spuitheater. De oprichting ervan was eigenlijk een logisch uitvloeisel van de stormachtige ontwikkeling die het Kleine Zalen toneel in ons land doormaakte en het Spuitheater zou het eerste gebouw in ons land zijn dat daar speciaal voor zou worden opgericht. Omdat wij van het NT zelf een grote repetitiezaal hadden gepland (de Guido de Moor-zaal) moesten wij de gemeente beloven dat we in die zaal niet zouden spelen om geen concurrentie voor het nieuwe gebouw te zijn: in ruil daar voor kregen wij een flink aantal speelbeurten in het Spuitheater (dat en dat toch moet worden gezegd ook voor de dans een belangrijk gebouw leek te worden). Daar verheugden wij ons ook op omdat we kris kras door de stad onze Kleine `Zaalvoorstellingen gaven. (Theater aan de Haven, Diligentia)
Ik herinner mij nog erg goed de eerste bezichtiging van het theater in aanbouw met al die mensen van de gemeente, die in het betonnen skelet over de vloeren onder water moesten springen. Toen het eenmaal afgebouwd was en de eerste voorstellingen er plaatsvonden bleek al meteen wat voor een aanwinst het gebouw voor de stad was. (al braken mijn opvolgers al snel de belofte om niet in de Guido de Moorzaal te spelen). Vele geruchtmakende voorstellingen vonden er plaats; Decadence, de Perzen, Het Evenwicht (van Botho Strauss) met Will van Kralingen in een stralende hoofdrol. Enkele jaren later trad ik er als acteur op in Mystiek Lichaam, een toneelbewerking van Kellendonks boek door Johan Doesburg en Ariane Schluter.